In 2014 ben ik afgestudeerd als sociaal werkster. Zeker van mijn stuk, begon ik te solliciteren. Maar zo’n 200-tal brieven en een 20-tal gesprekken later, begon ik toch wat aan mijzelf te twijfelen.
Gelukkig kreeg ik toen een job als verzorgende in een kindercrèche, ik heb deze job tot 14 dagen geleden met heel veel liefde uitgevoerd. Maar het werd mij fysiek te zwaar, dus moest ik deze job noodgedwongen stop zetten.
Deze keer ging ik bewust voor een functie die fysiek niet al te belastend was. Via een interim-bureau in Gent, botste ik op de functie telefoniste. ‘Hé, dit is iets voor mij!’ dacht ik onmiddellijk. Fysiek niet zwaar en ik ben nogal een babbelaar, ideaal dus.
Vandaag mocht ik op sollicitatie bij het bedrijf, eerst kreeg ik een algemene uitleg van de functie/ een mini-opleiding. Het bleek om een call-center te gaan. De moed zakte mij al snel in de schoenen. Ik ben zelf iemand, die nogal snel de telefoon inhaakt als er mij iemand iets aan de telefoon probeert te verkopen.
Na de algemene uitleg, mochten we zelf eens bellen naar een klant. Ik kreeg mijn product niet verkocht, maar ik kreeg mijn klant wel zover, dat ze mij beloofde dat ik haar volgende week mocht terug bellen.
Erna kreeg ik onmiddellijk feedback, ik weet niet precies meer wat er toen allemaal door mijn hoofd ging. Maar ik was er al bijna helemaal van overtuigd dat ik de job niet had, toen de werkgever zei: “U bent aangenomen. Om hoe laat kunt u morgen beginnen?” Ik kon mijn oren niet geloven.
Op dit moment ben ik nog niet zeker of ik goed zal zijn in deze job. Ben ik wel assertief en commercieel genoeg? Maar ik vind het allemaal wel heel spannend en heb er veel zin in!
Keep you posted!
Big love,
Maaike
Maaike 